Chciałam zostać księżniczką

/music/

Odwaga mnie zabija. Tłukę się z własnym huraganem myśli, tarzamy się po zgliszczu decyzji i zahamowań. Wszystko idzie w kierunku samodestrukcji. 

3... 2... 1... 

Zarzucam na siebie ciężar życia, dźwigam go kolejne dni, miesiące, lata, a wszystko po to, by realizować niespełnione marzenia innych. Obgryzam paznokcie, drapię się po ramionach, wyrywam włosy. Ogarnia mnie trwoga. Głosy z zewnątrz odbijają się ode mnie, nie zwracam na nie uwagi, tłumię wszystko w sobie i przykrywam maską ciepłego uśmiechu. On rozwesela, poprawia dzień innym. 

Rutyna. Czuję się jak ptak w klatce. Kurczy się. Coraz mniej wolności, coraz więcej nacisku, tlenu brak, pomimo do jego dostępu. Umierasz z pełną świadomością, że sam to wybrałeś, że sam tam wszedłeś. Idziesz schematami, które prowadzą do niespełnionych marzeń/celów. A to wszystko przez wartości innych. Jesteśmy tresowanymi małpami. Chciałam zostać księżniczką, a zostałam licealistą bez nadziei na lepsze jutro. Jutro będzie znowu tak samo. Nic się nie zmieni. 

Chcę być wikingiem. 

Mieć domek w lesie, 

obok jeziora 

z brakiem cywilizacji, 

hektolitry herbaty 

i tony książek. 

Narzucone wartości z góry, iluzoryczne ściany otaczające z każdej strony. To kontrola nad naszymi decyzjami, myślami. Nie wychodź poza schematy, bo wtedy przyjedzie zły pan i powie, że nie należysz do społeczeństwa. Zostaniesz zlinczowany i odsunięty od wszystkich. To jeszcze nie byłoby takie złe, dopóki nie mówi Ci to osoba, którą kochasz, która Cię wychowywała. 

Brnę dalej. Próbuję być sobą.